Yeni bir süreçte yaşadığımız kentleri ve kendi geleceğimizi tekrar düşünmek ve yaratmak

Dünyamız çok zorlu bir süreçten geçiyor. Hiç hesaplamadığımız, öngörmediğimiz kısıtlamalar ile karşı karşıya kaldık. Tıp alanında çalışan bilim insanlarının bile bazı durumlarda fikir birliğinde olamadıkları zamanlar ve eylemler oldu. Dünya Sağlık Örgütü COVID-19 sürecinin başında maske ile ilgili kafa karıştırıcı birçok açıklamada bulundu. Pandemi süreci, birçok ülkenin farklı önlemler almasına neden olduğu gibi, tek bir sorun ile, birlikte mücadele etme becerisinin de zaman zaman çiğnendiği zamanlara tanık olduk. Başka ülkelerin sağlık ekipmanlarına el koymak gibi akla hayale gelmeyecek uygulamalar ile karşılaştık. Tabii ki ilk panik süreci atlatıldı. Her çeşit hareketlilik kısıtlandı. Seyahat süreçleri tekrar belirlendi. Belki de en önemli çıktı, kişiler bireysel araçları tercih etmeye başladılar. Bu tercih seyahat kısıtlamaları sürecinde kent trafiğinde çok önemli sorunlar doğurmadı. Ama seyahat sınırlamaları biraz gevşetilince, trafik sıkışıklığı ve hava kirliliği sorunları aniden zirve yaptı. Sadece içten yanmalı motorlu araçlar değil, toplu ulaşım çeşitleri, bisiklet hatta scooter gibi biraz daha modern ulaşım araçları daha çok konuşulmaya ve alternatif olmaya başladı. Bunları tek tek ve kısaca dile getirirsek daha genel bir kent modeli üzerine konuşmaya başlayabiliriz diye düşünüyorum.